Bijna naar huis
Door: Anne
Blijf op de hoogte en volg Anne
16 December 2013 | Maleisië, Langkawi Islands
Hoi allemaal,
Nou, een paar uur na mijn vorige bericht waren de plannen alweer gewijzigd. Wegens culturele redenen haakten 2 van de 3 jongens af voor ons weekendje weg. Mannen en vrouwen samen een weekend weg is hier niet helemaal de bedoeling helaas. Gelukkig had ik Ari’s (andere, dus niet mijn stagebegeleider) ouders ontmoet en vonden zij het wel goed als wij gingen. Het was een superleuk weekend, waar ik heel veel heb gelachen en erg heb genoten van al het moois wat (west-) Sumatra te bieden heeft. Gelukkig maar, want 4 weken in Sumatra zijn en niet meer zien dan alleen Pekanbaru kon ik toch moeilijk aan mezelf verkopen.
Na dat weekend begon het werkleven weer. De tijd is echt voorbij gevlogen. Samen met Vivi en Ari had ik het team de opdracht te geven om het handboek uit te gaan werken. Ik heb een opzet gemaakt en een presentatie gegeven over het belang van een handboek voor Alifa Kids en vervolgens gingen zij er mee aan de slag. Af en toe kwamen er vragen, maar in grote lijnen konden ze zelf aan het werk en dat deden ze.
Afgelopen donderdag, op mijn laatste dag, heeft Vivi me het resultaat gepresenteerd en het is zo goed als af. Het is echt heel cool om te zien hoe ontzettend hard ze gewerkt hebben en hoe professioneel het resultaat er uit ziet. Ik ben heel trots op het resultaat en kijk ik met een goed gevoel terug op deze ervaring.
Naast mijn stage ben ik veel met Vivi en Ari op pad geweest. Ze namen me mee in hun dagelijks leven. Hebben me veel over de cultuur geleerd, heel veel lekker eten laten proeven, me meegenomen naar een bruiloft van mijn collega en voorgesteld aan de familie. Zo kwam het voor dat ik bij Ari’s broer in het ziekenhuis zat die geopereerd was en ik bij zijn ouders op de koffie ging. Ook ben ik naar een soort babyshower (maar dan islamitisch) geweest. Hier werd me nadrukkelijk verteld dat eten afslaan als onbeleefd ervaren werd. Ik, zonder honger, 3 korrels rijst en wat groenten opgeschept. Maar nee Anne, nu doe je toch iets fout. Bij zo’n babyfeest wordt een lam geslacht en die dient door iedereen gegeten te worden. Gadverdamme. Echt. Gadverdamme. Maargoed, heel bijzonder dus allemaal!
Daarnaast ging ik vooral met andere Ari op pad. Naar de film met zijn zusje, poolen en eten met zijn vrienden en wat drinken in de stad.
Ik heb echt geluk gehad met de lieve mensen die ik ontmoet heb en vond het afscheid dan ook niet gemakkelijk. De eerste paar dagen dat ik dat het 4 lange weken zouden worden, maar ze zijn echt voorbij gevlogen.
Zo zat ik dan ook afgelopen donderdag met een dubbel gevoel in het vliegtuig. Met de stad Pekanbaru was ik wel klaar, ik had zin in een nieuwe omgeving en vooral de stranden. Maar wat betreft de mensen had ik nog veel langer willen blijven.
Op naar Kuala Lumpur! Ik leerde de eerste avond een Nederlands meisje kennen in het hostel waar ik sliep en met haar heb ik meteen een ticket geboekt naar Langkawi. Het paradijselijke eiland waar ik een dag of 5 naar toe wilde. We hebben de dag erna de stad verkend. Van een bruisend China Town naar hindoeïstische tempels, op naar het grootste winkelcentrum van Kuala Lumpur. Je weet niet wat je ziet. 48 Verdiepingen, met daarin een pretpark. Een pretpark! In een shopping mall! Ik was zwaar onder de indruk. We hebben ons nog gewaagd aan een potje bowlen. Er waren immers 48 banen naast elkaar. En natuurlijk gooide ik de ene strike na de andere. (Wat doet dit met mijn ‘street-credit’?)
Vervolgens naar de immense Patrona’s towers gegaan, en door voor een drankje in de de Sky Bar. Op verdieping 33, tussen de little black dresses, voelde ik me ietwat underdressed op mijn slippers en in de outfit waarin ik al de hele dag rondliep. Kleinigheidje blijf je houden.
En toen door naar Langkawi. We hebben een scooter gehuurd en het eiland verkend. Gister ons met de ‘cable car’ naar 700 meter hoogte laten brengen en een geweldig uitzicht gehad op de archipel Langkawi, en aan de andere kant Thailand.
Vandaag lekker op het strand gelegen. (En natuurlijk verbrand. Hoezo hardleers?) en vervolgens Manouk op de scooter naar de boot gebracht. Zij ging weer verder. Na drie dagen heel veel gelachen te hebben samen zit ik nu weer only the lonely in het hotel. Misschien toch maar toegeven aan de hosteleigenaar die van zijn gasten nogal graag een ‘familie’ wil maken middels drankspelletjes.
Nog maar 1,5 week en dan gaat mijn vliegtuig alweer naar huis! Het blijft elke keer weer bizar hoe snel de tijd vliegt. Het liefst ging ik die 2 weken even naar huis om met Sabine en Lot te knuffelen, kerst en oud en nieuw te vieren en wijntjes te drinken met ‘Gent’ en dan gauw weer terug naar het fijne Indonesië (/maleisië/wherever) maar dat zit er voorlopig nog niet in.
Thanks voor jullie lieve en leuke reacties. Heel leuk om te zien wie er mee lezen en leven. Tot over 1,5 week!
Liefs
Nou, een paar uur na mijn vorige bericht waren de plannen alweer gewijzigd. Wegens culturele redenen haakten 2 van de 3 jongens af voor ons weekendje weg. Mannen en vrouwen samen een weekend weg is hier niet helemaal de bedoeling helaas. Gelukkig had ik Ari’s (andere, dus niet mijn stagebegeleider) ouders ontmoet en vonden zij het wel goed als wij gingen. Het was een superleuk weekend, waar ik heel veel heb gelachen en erg heb genoten van al het moois wat (west-) Sumatra te bieden heeft. Gelukkig maar, want 4 weken in Sumatra zijn en niet meer zien dan alleen Pekanbaru kon ik toch moeilijk aan mezelf verkopen.
Na dat weekend begon het werkleven weer. De tijd is echt voorbij gevlogen. Samen met Vivi en Ari had ik het team de opdracht te geven om het handboek uit te gaan werken. Ik heb een opzet gemaakt en een presentatie gegeven over het belang van een handboek voor Alifa Kids en vervolgens gingen zij er mee aan de slag. Af en toe kwamen er vragen, maar in grote lijnen konden ze zelf aan het werk en dat deden ze.
Afgelopen donderdag, op mijn laatste dag, heeft Vivi me het resultaat gepresenteerd en het is zo goed als af. Het is echt heel cool om te zien hoe ontzettend hard ze gewerkt hebben en hoe professioneel het resultaat er uit ziet. Ik ben heel trots op het resultaat en kijk ik met een goed gevoel terug op deze ervaring.
Naast mijn stage ben ik veel met Vivi en Ari op pad geweest. Ze namen me mee in hun dagelijks leven. Hebben me veel over de cultuur geleerd, heel veel lekker eten laten proeven, me meegenomen naar een bruiloft van mijn collega en voorgesteld aan de familie. Zo kwam het voor dat ik bij Ari’s broer in het ziekenhuis zat die geopereerd was en ik bij zijn ouders op de koffie ging. Ook ben ik naar een soort babyshower (maar dan islamitisch) geweest. Hier werd me nadrukkelijk verteld dat eten afslaan als onbeleefd ervaren werd. Ik, zonder honger, 3 korrels rijst en wat groenten opgeschept. Maar nee Anne, nu doe je toch iets fout. Bij zo’n babyfeest wordt een lam geslacht en die dient door iedereen gegeten te worden. Gadverdamme. Echt. Gadverdamme. Maargoed, heel bijzonder dus allemaal!
Daarnaast ging ik vooral met andere Ari op pad. Naar de film met zijn zusje, poolen en eten met zijn vrienden en wat drinken in de stad.
Ik heb echt geluk gehad met de lieve mensen die ik ontmoet heb en vond het afscheid dan ook niet gemakkelijk. De eerste paar dagen dat ik dat het 4 lange weken zouden worden, maar ze zijn echt voorbij gevlogen.
Zo zat ik dan ook afgelopen donderdag met een dubbel gevoel in het vliegtuig. Met de stad Pekanbaru was ik wel klaar, ik had zin in een nieuwe omgeving en vooral de stranden. Maar wat betreft de mensen had ik nog veel langer willen blijven.
Op naar Kuala Lumpur! Ik leerde de eerste avond een Nederlands meisje kennen in het hostel waar ik sliep en met haar heb ik meteen een ticket geboekt naar Langkawi. Het paradijselijke eiland waar ik een dag of 5 naar toe wilde. We hebben de dag erna de stad verkend. Van een bruisend China Town naar hindoeïstische tempels, op naar het grootste winkelcentrum van Kuala Lumpur. Je weet niet wat je ziet. 48 Verdiepingen, met daarin een pretpark. Een pretpark! In een shopping mall! Ik was zwaar onder de indruk. We hebben ons nog gewaagd aan een potje bowlen. Er waren immers 48 banen naast elkaar. En natuurlijk gooide ik de ene strike na de andere. (Wat doet dit met mijn ‘street-credit’?)
Vervolgens naar de immense Patrona’s towers gegaan, en door voor een drankje in de de Sky Bar. Op verdieping 33, tussen de little black dresses, voelde ik me ietwat underdressed op mijn slippers en in de outfit waarin ik al de hele dag rondliep. Kleinigheidje blijf je houden.
En toen door naar Langkawi. We hebben een scooter gehuurd en het eiland verkend. Gister ons met de ‘cable car’ naar 700 meter hoogte laten brengen en een geweldig uitzicht gehad op de archipel Langkawi, en aan de andere kant Thailand.
Vandaag lekker op het strand gelegen. (En natuurlijk verbrand. Hoezo hardleers?) en vervolgens Manouk op de scooter naar de boot gebracht. Zij ging weer verder. Na drie dagen heel veel gelachen te hebben samen zit ik nu weer only the lonely in het hotel. Misschien toch maar toegeven aan de hosteleigenaar die van zijn gasten nogal graag een ‘familie’ wil maken middels drankspelletjes.
Nog maar 1,5 week en dan gaat mijn vliegtuig alweer naar huis! Het blijft elke keer weer bizar hoe snel de tijd vliegt. Het liefst ging ik die 2 weken even naar huis om met Sabine en Lot te knuffelen, kerst en oud en nieuw te vieren en wijntjes te drinken met ‘Gent’ en dan gauw weer terug naar het fijne Indonesië (/maleisië/wherever) maar dat zit er voorlopig nog niet in.
Thanks voor jullie lieve en leuke reacties. Heel leuk om te zien wie er mee lezen en leven. Tot over 1,5 week!
Liefs
-
16 December 2013 - 17:10
Connie:
Afscheid nemen is nooit leuk maar gelukkig wil ik met jou vieren dat je weer terug bent en dan zoals onze beruchte "donderdagavond". Sounds fun right! (L) Geniet nog van je laatste daagjes! -
16 December 2013 - 17:25
Manouk:
Overdrijver met je 'de een na de andere strike'. -
16 December 2013 - 17:28
Manouk:
Maar het waren topdagen!
-
16 December 2013 - 17:47
Jochie:
goed verhaaltje, binnenkort weer in het koude nl.
Enjoy nog -
16 December 2013 - 21:22
Mireille:
Goed bezig Anne. Ik kan je geen strand geven, maar ik verheug me op de 28e -;) -
16 December 2013 - 22:19
Kristel:
Krullie, geniet van je laatste 1,5 week!! X -
17 December 2013 - 09:20
Sanne:
Hey Annie,
Heel veel plezier nog die laatste week en tot snel!!
Xx -
17 December 2013 - 21:32
Tina Schuts:
Hoi anne
Wat heb je toch éen geweldige tijd
Gehad .en toch mis ik jou toch en verheug ik me om jou weer te sien .geniet er maar van .
Dikke knuf Tina
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
